c’est la vie
დიდი ხანია აღარაფერი (ა)მაღელვებს საიდანღაც ულოგიკოდ გამომხტარი ქვეითების გარდა. მივეჩვიე, რომ ყველაფერი ხდება, კარგიც, ცუდიც და ისე რაც. c’est la vie…
დღეს ჰაუსის ახალ სერიას ვუყურებდი და იქ ამბობს უილსონი, რომელიც შიზოფრენიკი ძმის სანახავად იყო მისული ბევრი წლის შემდეგ. მეგონაო, რომ ეს შეხვედრა ან ძალიან ცუდი იქნებოდა, ან ძალიან კარგიო. მაგრამ უბრალოდ შეხვედრა იყოო.
ხოდა გავიფიქრე, რომ ჩვენ ადამინები ზოგადად მაქსიმალისტები ვართ ცხოვრების მიმართ. თუ ბედნიერები არ ვართ, ე.ი. უბედურები ვართ. არ გვესმის, რომ შეიძლება არაფერი არ ხდებოდეს. უფრო სწორად, რაღაცეები ხდებოდეს რეზულტატის გარეშე, ისე, თავისით, ჩვენს გვერდით. ყველაფერში მიზეზს და შედეგს ვეძებთ.
იმავე სერიაში ჰაუსი ეკითხება ზემოთხსენებულ უილსონს, რომლიც თავის მხრივ მგრძნობიარე და ალტრუისტ ადამიანს წარმოადგენს: “რატომ გგონია, რომ თუ ქვეყანა იქცევა შენ აუცილებლად მხარი უნდა შეუშვირო?” მომეწონა.
ისე, ალტრუისტები რომ არა, ვინ იზრუნებდა ჩემნაირ ეგოისტებზე? : P
კაი, ეგ ალტრუისტებიც მაიმუნობენ რაღაცას. წმინდაწყლის ალტრუიზმიც არ არსებობს, უბრალოდ, ვიღაცას ეკაიფება მხრების შეშვერა და მიდის იქ, სადაც ქვეყანა იქცევა, თუ როგორც არის, ისევ თვითონ სიამოვნებს, რასაც აკეთებს. ეგოისტობა უფრო ძნელია, მგონი 🙂
Sophie Golden
მე თუ მკითხავ, ალტრუიზმიდან ეგოისტობამდე სულ ერთი ნაბიჯია.
აი პატრიოტულ ამბავში მხრის შეშვერა არის ყველაზე ძნელი საკითხი, რაზეც ოდესმე მიფიქრია. იქნებ უნდა შეუშვირო? ან იქნებ არა?
Tornike
მაგ ფრაზაში თუ “ქვეყანა” შენი სამშობლოა, მაშინ ალტრუიზმი პატრიოტიზმი ხდება.
პატრიოტიზმი ცოტა წელვადი ცნებაა, არა მგონია მხარის შეშვერის ინიციატორი ავტომატურად პატრიოტად ითვლებოდეს.
Tornike
მე კი მგონია პატრიოტიზმი საბოლოო ჯამში სწორედ “მხრის შეშვერამდე” მიდის. იმედია ეს ფრაზა მე და შენ ერთნაირი მნიშვნელობით გვესმის. : ))